Tafelberg (Tafelberg) is een grote vlakke heuvel in het zuidoosten van Curaçao, vlakbij het strand van Santa Barbara. Hij is 196,1 meter hoog en is daarmee het op drie na hoogste punt op Curaçao, na de 372 meter hoge Christoffelberg en twee tussenliggende pieken, allemaal in het vulkanische noordwesten van het eiland. Het is voornamelijk gevormd uit het Kwartair kalksteen dat het zuidoosten van Curaçao vormt, hoewel er ook commercieel significante fosfaat- en kalkzandsteenafzettingen zijn.

Fossielen van het Pleistoceen Reuzenschildpadden, Chelonoidis, met een geschatte lengte van 80 centimeter (31 in) van het kopborststuk, zijn gevonden in de afzettingen.

De vegetatie in het gebied is schaars, als gevolg van het endemische gebrek aan water op Curaçao. Vergelijkingen van begraasde en ontoegankelijk onbegraasde gebieden tonen aan dat de natuurlijke vegetatie overwegend uit bromelia's bestond. Tillandsia flexuosamaar dat dit niet tegen begrazing kon en sinds de introductie van vee door de mens, voornamelijk geiten, grotendeels is vervangen door eenjarige grassen, cactusvijg en struikachtige acacia's.

De fosfaatwinning op Santa Barbara Plantation begon in de jaren 1870, maar tegen 1900 was deze verlaten en bevond het eiland zich in een economisch bijna vervallen toestand. De mijnbouw stopte in 1891, grotendeels als gevolg van een geschil tussen de landeigenaar en John Godden, de Engelse exploitant van de mijn, en de laatste export vond plaats in 1895, nadat 175.000 ton was geëxporteerd. De mijn werd echter in 1913 heropend en was nog steeds in bedrijf ten tijde van het bezoek van Willem van de Poll in 1947.

Vanaf 1914 werd de hele economie van Curaçao nieuw leven ingeblazen door de bouw van de Isla olieraffinaderij voor het raffineren van Venezolaanse ruwe olie en werd de eerste spoorweg op het eiland aangelegd voor het fosfaatverkeer, een kabelbaan die op zwaartekracht werkte, van de berg naar de haven op Fuikbaai bij Nieuwpoort.

In het gebied wordt ook kalksteen gewonnen en met de grote expansie en welvaart na de Tweede Wereldoorlog was hier vraag naar voor de productie van cement en, met plaatselijk zand, beton voor de plaatselijke bouw, geholpen door goedkope brandstof als distillatieafval van de raffinaderij.

Tegen de jaren 1960 had dit geleid tot een waarneembare verandering van de vorm van de berg vanop een afstand gezien. Om het uiterlijk van de berg te behouden, heeft de mijnbouw sindsdien een "holle-tand"-strategie gevolgd, waarbij een groot deel van het volume van de berg is uitgehold, terwijl de buitenste periferie van de berg behouden is gebleven, althans voor de resterende noordzijde.